Gemengde gevoelens en Zodwa

Vanmorgen leek het een kleuterschool in huize van der Zaag. Mirjam en ik hadden een werkje voor later op de dag, maar dit moest natuurlijk voorbereid worden. Thuis hadden we de bloemen al uitgeprint, maar het knippen moest nog gebeuren. Een werkje waar we ons van tevoren een beetje op verkeken hadden. Anne had vandaag de auto mee, maar de reden hiervan is minder leuk. Petros en Elisabeth, een Swazi paar dat 22 (wees)kinderen in hun huis opvangt, hadden zijn hulp nodig. Een van hun kinderen, een meisje van 9 jaar, werd al zes dagen vermist. Ze werd opgehaald door haar biologische moeder, in een combi (bus) geduwd en sindsdien ontbreekt ieder spoor van hen. En dat in een tijd van de verkiezingen.  Voor ons onvoorstelbaar, maar om de verkiezingsuitslag positief te beïnvloeden worden kinderen ontvoerd en soms zelfs ritueel vermoord. In dit geval doet de politie niets, omdat het meisje door haar (psychisch zieke) moeder is meegenomen. Anne was dus voornemens om met Petros en Elisabeth op stap te gaan om de sporen van de moeder na te gaan.

Met prachtig weer liepen we via de dirtroad naar het kleine huisje van Zodwa. Een Swazivrouw die in haar kleine woonkamer kinderen uit de buurt uitnodigt voor bijbelstudie etc. Soms zijn er meer dan 40 kinderen! Ook nu zagen we kinderen van alle leeftijden. Van kleintjes tot jongens met de baard in de keel. De begroeting met Zodwa was hartelijk. Ik ken haar van mijn vorige bezoeken, maar ook Mirjam kreeg een dikke knuffel. In de kleine kamer, met in alle kieren en gaten kinderen, begon het zingen. Een genot voor het oor, wat kunnen die Afrikaanse kids zingen! Mirjam en ik probeerden zachtjes mee te zingen om het verschil niet zo groot te laten zijn. Daarna mochten kinderen een vers uit de bijbel opzeggen en nu was het aan Birgitte om het verhaal van Jericho te vertellen. Met als strekking dat je vol moet houden. Soms beantwoord God een gebed op korte termijn, maar soms heb je veel geduld nodig. Na deze inleiding was het onze beurt om via een bloem iets te vertellen over hoe mooi wij voor God zijn en hoe anders we ons soms voelen. De kinderen mochten een bloem inkleuren en in het midden iets schrijven. De naam van jezelf, of van iets of iemand waar je voor wilt bidden. Het was een hele operatie om in zo’n kleine ruimte iedereen te laten kleuren en schrijven, maar het lukte. Het valt me altijd weer op hoe gretig de kinderen meedoen. Zo’n verschil met Nederland. Iedereen vouwde de blaadje van de bloem dicht. Daarna werd het een lawaai in de kamer, want een ieder bad voor hetgeen hij/zij had opgeschreven. Mirjam liet zien wat er kan gebeuren als je vol blijft houden. Dit deed ze door de gesloten bloem in een druppel water te leggen. Binnen de kortste tijd opende de bloem, hetgeen met gejuich door de kids werd ontvangen. “Magic.”
Na het uitdelen van pennen en potloden liepen we over de dirtroad weer naar huis. Waar de rest van de uren in het teken stonden van de vermissing. Anne werd via via van hot naar her gestuurd en sprak vanuit de middle of nowhere regelmatig een berichtje in. Elke keer kwamen ze een klein stukje verder en was er hoop dat er meer over het meisje bekend zou worden. Uiteindelijk hebben ze uren rondgereden, zijn wel wat wijzer geworden, maar is het meisje helaas nog steeds niet gevonden. Thuis zaten we in het donker, want zonder aanleiding viel de elektriciteit uit. Dus we kookten met zaklantaarn en aten met kaarslicht. Het leek net Kerstmis. ’s Avonds keken we film en kwam er een einde aan een intensieve dag.