Tijd voor EHBO

27 juni 2018 - Mbabane, Swaziland

Vanmorgen ontbeten we in de guesthouse en daarna kwam Anne ons halen. Onderweg nog even naar een souvenir gekeken, maar we waren de enige klanten op een veld vol kraampjes. De mensen renden hun benen uit hun lijf om ons naar hun kraampje te lokken. En dan waren ze natuurlijk teleurgesteld als we hun kraampje voorbij liepen of naar een ander kraampje gingen. Uiteindelijk voelden we ons zo opgelaten dat we maar gestopt zijn, waarschijnlijk tot opluchting van Anne. Die stond namelijk keurig op ons te wachten. We reden naar huis en daar begon de voorbereiding voor de middag. Er stond EHBO op het programma. De afgelopen week werd er door Zodwa een lijst bijgehouden, waarop de namen konden worden ingevuld. Achteraf kwamen er spontaan mensen bij of juist niet opdagen, maar dat schijnt typisch Afrikaans te zijn. In ieder geval leek iedereen er druk mee in de weer. Evenals ondergetekende, die op het laatst toch wel een beetje gemengde gevoelens had. Zo slecht in Engels en dan in het Engels lesgeven…hoe verzin je het. Maar alles voor het goede doel. Met een tas vol verbandmiddelen, gesponsorde verbandtasjes (dank aan Rode Kruis Nunspeet en EHBO-vereniging Zeewolde) en een babypop reden we naar het Social Health Center, waar een aantal moeders al op ons wachtten. We zetten 17 stoelen klaar. Stoelen die in Nederland op de rommelmarkt tijdens Koningsdag zouden belanden, maar hier nog zo bruikbaar zijn. Ondertussen maakte Birgitte een tafel vol lekkere dingen klaar, want de maag wil natuurlijk ook wat. Zeker deze hongerige Swazi magen. Uiteindelijk begon de les, waar het Engels werd vertaald in het Siswati. We begonnen met verslikken. Ik deed de handelingen voor, legde ze uit en benadrukte dat we voorzichtig met elkaar gingen oefenen. Een vrouw gaf Birgitte een stoot tussen haar schouders waar je u tegen zegt, dit tot hilariteit van de andere vrouwen. Daarna behandelden we onderwerpen als verslkking bij de baby, brandwonden, bloedneus, wonden, epilepsie etc. Birgitte en Mirjam speelden overtuigend slachtoffer en de (brand) wond sprak tot de verbeelding van de vrouwen. Onderling was het gezellig en er kwamen regelmatig vragen. Iets wat voor een Swazivrouw niet vanzelfsprekend is. Ook ik leerde weer nieuwe dingen. Een houten stok in de mond ter voorkoming van een tongbeet bij epilepsie, bij een bloedneus koud water op het voorhoofd of het hoofd achterover houden, brandwonden behandelen met heet water en/of er een ei op smeren etc. Af en toe stond ik met mijn oren te klapperen, maar uiteindelijk lukte het om de juiste methode met de vrouwen te bespreken. We eindigden met een heuse uitreiking van de gemaakte certificaten (met goed gevolg deelgenomen aan de workshop First Aid). Voor een Swazi vrouw is dit stukje aandacht en erkenning heel belangrijk. Iedereen mocht op de foto en kreeg een verbandtasje mee naar huis. Moe, maar voldaan keerden we huiswaarts.

Foto’s

1 Reactie

  1. Jolanda:
    3 juli 2018
    Goed bezig samen toppers!