Naar het ziekenhuis

Vanmorgen hielden we een rustige ochtend en in de middag stond het ziekenhuis op de programma, de kinderafdeling. In Nederland hadden we al speelgoed verzameld en ook Birgitte nam wat speelgoed mee. Gewapend met twee tassen speelgoed en één tas met bananen en mandarijnen gingen we op pad. We begonnen op de babyafdeling. In een kleine kamer verbleven ongeveer 10 baby’s met hun moeders. De moeders moeten hier alles doen en blijven hier dag en nacht. We hebben meerdere moeders gesproken waarvan hun kinderen maandenlang in het ziekenhuis verblijven. Maar terug naar de babyafdeling. We spraken de moeders één voor één aan en maken een praatje met ze. Daarna vroegen we of we voor ze mochten bidden en deelden mandarijn, banaan en speelgoed uit. Wat een leed zie je op zo’n kamer, we moesten soms echt slikken. Wat is dit anders geregeld dan in Nederland. De moeders, en soms vaders kregen niets te eten en blijven daar de hele dag om hun kind te verzorgen. We zagen kinderen met epilepsie, longontsteking, astma, brandwonden, hersenvliesontsteking, buikproblemen, uitdroging en nog veel meer. We spraken een vader waarvan zijn zoon hersenvliesontsteking heeft gehad. Hij staat er alleen voor en met bijna geen eten verzorgd hij zijn zoon al vier maanden in het ziekenhuis. Zoveel leed, moeilijk om de juiste woorden te vinden. We eindigden op de intensive-care, wat een verschil met Nederland! Je kan zo de kamer binnenlopen, en drie kleine zieke baby’tjes met een longontsteking of wachtend op een hartoperatie. Zo’n verschil met de toeters en bellen in Nederland! Enorm onder de indruk gingen we weer naar huis.