Drukke dag

Vanmorgen gingen we naar het NCP. Een opvang voor kwetsbare kinderen. Kwetsbaar om diverse redenen. Alle kinderen die hier komen zijn arm, heel arm. Verder spelen er vaak ook nog andere zaken, zoals verlies van één of beide ouders, zelf hiv besmet etc. Genoeg redenen om in zak en as te zitten zou je zeggen, maar niets is minder waar. Toen we kwamen zaten 40 kinderen keurig op een stoel in een klein lokaaltje. De juf is hoogzwanger, maar had alles nog goed onder controle. Knap hoor, 40 kids in zo’n kleine ruimte. De ochtend begon met zingen en ook nu weer was het nachtegaalsgehalte groot! Daarna vertelde Birgitte het verhaal van Maleachi. Vijf kinderen kregen verkleedkleding aan, om het verhaal beeldend te maken. De kinderen keken en luisterden aandachtig. Na het verhaal zongen we wat en daarna lieten wij een liedje horen. Voor ons gevoel waren de kids meer onder de indruk van de boxjes dan van ons voorbeeld, maar dat mocht de pret niet drukken. En ik moet toegeven dat het liedje vrij snel ging en Mirjam en ik de tekst ook niet bijster beheersten. Normaal gesproken krijgen de kids nog een maaltijd aangeboden- soms de enige maaltijd op een dag- maar vandaag was er onvoldoende hout aanwezig voor het koken. De kids moeten dit zelf meenemen naar school, maar vandaag was er onvoldoende. De kids moesten dus zonder deze belangrijke maaltijd naar huis. Pfff…wat schrijnend. En het gemak waarmee de kids dit accepteren…naar mijn idee een voorbeeld voor ons, rijke westerlingen. Anne was vandaag weer met Petros en Elisabeth op pad. Het meisje is nog steeds niet gevonden. Ze zijn bij de radio en bij het politiebureau geweest. Hopelijk gaan ze daadwerkelijk actie ondernemen!

Na de NCP liepen we naar het huisje van Juliëtte, een 85-jarige gogo (oma) die hier met haar kleinzoon van 15 jaar woont. Ze zat buiten, maar vertelde een beroerde nacht gehad te hebben. Dit vanwege de kou. Ze lacht altijd, maar als je bedenkt wat ze allemaal heeft meegemaakt: 11 kinderen, waar er 9 van zijn overleden! Ook verloor ze een kleinzoon. Ze bleek geen eten meer in huis te hebben, voor ons niet voor te stellen. We hebben even bij haar gezeten en zijn daarna naar een winkeltje gegaan om wat eten voor haar te kopen: rijst, meel, bonen, bouillon, eieren etc. Ook kochten Mirjam en ik een paar zelfgemaakte sokken van haar, zodat zij van dat geld haar gas weer kan betalen. Het was fijn om deze gogo weer te zien, ik heb een zwak voor haar.

’s Middags was er bijbelstudie voor vrouwen uit de buurt. Birgitte en ik liepen hier samen heen. Het was mooi om te zien hoe deze vrouwen met elkaar de bijbel bestudeerden en overlegden wat ze kunnen toepassen in hun dagelijkse leven. Zeker voor vrouwen die voorheen altijd naar een pastor luisterden en nooit in de positie verkeerden om er zelf over na te denken. Met z’n vijven zongen ze zo mooi…ik was zo onder de indruk. Ook van het afsluitende gebed, waar ieder hardop voor de besproken gebedspunten bidt. De hele kamer leek gevuld met stemmen. Bijzonder om mee te mogen maken, we boffen maar!