Bijzondere ervaring

Vanmorgen keken 45 paar bruine ogen ons vol verwachting aan toen we hun klas binnenstapten. Ook nu weer vertelde Birgitte het verhaal van Maleachi en hingen de kinderen aan haar lippen. Wat stelen die kinderen onze harten! Tijdens het verhaal even een knipoog en wederzijdse glimlach of even naar elkaar zwaaien terwijl het eigenlijk niet mag tijdens het verhaal. We voelen ons helemaal in ons element bij deze kinderen! En met pijn in ons hart denken we aan het leed wat deze kinderen allemaal moeten dragen. Daar was vandaag overigens niks van te merken, want we hebben heerlijk met ze gezongen en gedanst. Ik denk dat wij nog meer genoten hebben dan de kinderen.

Daarna gingen we op bezoek bij een Swazi-stel waarvoor Anne en anderen een nieuw huis hebben gebouwd. Bij het eerste huis zat karton voor de ramen in plaats van glas en nu zat er een echte deur in. Wat een verbetering! Er woont ook een albino vrouw bij hen in met vreselijke wonden aan haar hand. Zo erg dat haar hand eigenlijk geamputeerd moet worden, maar dat wil ze niet. Mama heeft nog even naar de wonden gekeken terwijl ik me met de baby van het gezin vermaakte. Ook dit gezinnetje heeft van alles meegemaakt, maar dat wordt te lang om hier te beschrijven.

‘S middags zijn we met Birgitte naar een traditioneel Swazi dorp geweest. Ook wel cultural village genoemd. We keken eerst bij de waterval waar we bijna struikelden over de loslopende apen. Daarna was een zang en dans volgens de Afrikaanse traditie. Wat was dit bijzonder om te zien. De manier waarop ze dansten en het ritmegevoel. Ook kwam er een traditionele tovenaar langs, wat was dat een engerd! Nadat we deze bijzondere dans gezien hadden werden we rondgeleid door het dorp. Bijzonder hoe enthousiast deze man hierover vertelde en wat een verschillen met Nederland. Blij dat wij niet in die tijd in zo’n dorp woonden! Vanavond slapen mama en ik in een guesthouse in de buurt.